The Datsuns en The Sha-La-Lee’s @ Botanique Brussel, 16/03/25
De dag loopt op zijn laatste benen en zal geen minuut te lang duren, als het van mij afhangt. Want vandaag voel ik me zo oud als ik ben (41).
Twintig jaar geleden, toen bands als Bloc Party, The Hives, Wolfmother, The White Stripes en Audioslave nog op de radio te horen waren, verteerde ik een avondje uit zonder moeite.
Gisteren waren The Datsuns nog eens in het land, negentien jaar nadat ik ze voor het laatst zag op Dour. En vandaag heb ik het geweten.
Maar een kermis, zoals het gezegde luidt, is een geseling waard. Samen met mijn rock ‘n’ roll-partner in crime Mathieu spoorde ik gisteren, een zonnige zondagnamiddag, naar Brussel om Nieuw Zeelands meest rock ‘n’ rolle rockgroep, bekend van MF From Hell (°2002) aan het werk te zien in de Botanique.
De Botanique: een prachtige concertzaal.
Wat ik nu ga vertellen is verre van rock ‘n’ roll, maar ik houd een Excel-bestand bij met alle optredens die ik ooit gezien heb. De lijst begint in 2000 (P.O.D. en Korn in Vorst Nationaal) en kende gisteren zijn voorlopige einde, met de teller op 974 shows, van 690 verschillende bands.
Show nummer 973, van de Belgische rockband The Sha-La-Lee’s, was fenomenaal, en krijgt van mij vijf sterren. Ik vermoed dat dit een Limburgse groep is. De mannen, die zichzelf beschrijven als ‘proto punk rock and roll’, tappen uit hetzelfde vaatje als The Datsuns, maar ik hoorde ook streepjes Queens of the Stone Age doorsijpelen in hun werk.
The Sha-La-Lees: het betere Belgische rock ‘n’ rollwerk.
Ze speelden alsof hun leven afhing van dit concert. De drummer mepte zijn schouders uit de kom; een mondharmonicanist voorzag de potige rock van kleur en warmte, en de frontman harkte over het podium als een bezetene. The Sha-La-Lee’s: onthoud die naam. Ook Jan Paternoster van The Black Box Revelation zag dat het goed was.
De intensiteit van The Sha-La-Lee’s matchen was geen dankbare taak, zeker als je, zoals The Datsuns, waarschijnlijk duizenden optredens meer op je teller hebt staan. Maar de Nieuw-Zeelanders maakten dankbaar gebruik van hun gitarist, die bij momenten Jimmy Hendrix incarneerde, hier aan de Brusselse Kruidentuin.
The Datsuns.
De rest van de band speelde wat meer op automatische piloot, terwijl rock ‘n’ roll natuurlijk totale overgave vraagt, maar toch kwamen nummers als Sittin’ Pretty en zeker MF From Hell mooi uit de verf.
Bedankt, Botanique, om nog eens een ouderwetse rockavond te programmeren voor de generatie die twintig was rond de eeuwwisseling. We hebben er met z’n allen van genoten. Bonuspunten voor de persoon die de main act om 19u programmeerde, zodat we de spoorstaking te snel af waren en op een deftig uur terug in Brugge stonden.
