Het beste op TV

Er zitten enkele dingen in de pijpleiding, maar voorlopig draait de doorstart van mijn journalistieke side hustle niet meteen op volle toeren.

Maar dat deert niet. Momenteel combineer ik mijn vaste job, als eigenaar van Groot Vlaenderen, met een vrij diepgaande renovatie van ons rijhuisje in de groene gordel rond Brugge.

 Ontspannen wanneer ik er de tijd voor vind, is dus niet onbelangrijk. (Begin deze maand zijn Shanna en ik een weekje naar Normandië geweest, maar de helft van die minitrip was al voorbij wanneer het vakantiegevoel eindelijk zijn intrede deed.)

 Soms moet het niet meer zijn dan een avondje voor de buis. Ik ga het hier niet hebben over programma’s als ‘Sergio Over De Grens’ (vond ik heel goed; vooral de afleveringen met Wesley Sonck en Herman Brusselmans) of ‘Dwars Door De Lage Landen’ (fenomenaal, zowel qua tempo als qua inhoud), die Shanna en ik tijdens het eten bekijken.

Nee, hier wil ik eens vertellen over de series die me helemaal inpalmen. Waarin het camerawerk even begeesterend is als de verhaallijn en de acteerprestaties.

Bij wijze van context, hieronder mijn top-tien aller tijden:

1) Deadwood

2) Better Call Saul

3) Chernobyl

4) Breaking Bad

5) The Bear

6) True Detective (seizoen 1)

7) Band of Brothers

8) Fargo (seizoen 5)

9) Narcos

10) House of Cards

Eervolle vermeldingen: ‘Friends’, ‘The Newsroom’, ‘Mindhunter’, ‘Ripley’ en ‘The Terror’.

U leest het goed: voor mij geen ‘Game of Thrones’ (te veel feeën, trollen en tovenaars), ‘Succession’ (te veel plaatsvervangende schaamte), ‘The Office’ (idem) of ‘Mad Men’ (te veel stijl, te weinig inhoud). ‘The Sopranos’ en ‘The Wire’ wil ik wel nog een kans geven. Misschien wanneer ik ooit op pensioen ga.

Gisteren was ik een avondje alleen, en deed het tweede seizoen van ‘Severance’ een serieuze gooi naar een plekje in de top-tien. Het eerste seizoen was al goed, maar het niveau van het tweede ligt behoorlijk wat hoger.

Korte inhoud: in een wereld die de esthetiek van de jaren tachtig combineert met futuristische office chic, verliest hoofdpersonage Mark Scout (een schitterende Adam Scott) zijn vrouw. Omdat hij zijn draai niet langer vindt in het dagelijkse leven, besluit hij te gaan werken op de severed (‘afgesneden’) afdeling van multinational Lumon.

De werknemers in dat raamloze kantoor stemden ermee in om severed te worden; een ingreep in de hersenen die ervoor zorgt dat hun kantoorpersona afgesneden wordt van wie ze in het dagelijkse leven zijn. Het worden letterlijk twee afzonderlijke personen, die geen idee hebben van elkaars leefwereld. Op die manier hoopt Mark toch 38 uur per week minder herinnerd te worden aan het feit dat hij zijn vrouw verloor.

Wat deze kantoormuizen uitvoeren, wordt benoemd (data refining) maar niet uitgelegd. Met andere woorden: het is dezelfde job die Chandler Bing had in ‘Friends’. Mark komt goed overeen met zijn drie collega’s Helly (Britt Lower), Zach (Dylan George) en Irving (John Turturro). Afdelingchef Harmony (Patricia Arquette) en veiligheidsverantwoordelijk Seth (Tramell Tillman) zijn wel een beetje pains in the behind, maar een verhaal is geen verhaal zonder een stel slechteriken.

Ales gaat goed… tot de nieuwsgierigheid van de afgesnedenen het wint van hun werklust. Ze gaan op verkenning in de eindeloze gangen van het Lumon-gebouw, en daar stoot Mark op informatie die zijn werk-levenbalans helemaal in de war stuurt.

Net als ‘Ripley’ en het laatste seizoen van ‘Fargo’ - beide meesterlijk in beeld gebrachte series - is de ‘Severance’-fotografie van een bedwelmende, hypnotiserende schoonheid. Prachtige cadrages, haarscherpe beelden met een mooi contrast tussen warme en koude kleuren.

Hoe showrunner Ben Stiller en zijn camerateam me aan de TV weten te kluisteren met een reeks die je in feite weinig meer toont dan een handvol mensen tussen vier muren - dat verdient een pluim.

Natuurlijk, isn’t it ever so, is wat buiten die muren gebeurt hetgene wat je telkens opnieuw doet terugkeren naar ‘Severance’.